Oto przykład dawnego budownictwa przy ulicy Jawiszowickiej. Chałupa malowniczo stojąca na znacznym wzniesieniu w gęstym otoczeniu drzew i traw, została wybudowana w 1912 roku z belek świerku i sosny, pomiędzy którymi ciasno upakowano mech oraz słomę. Chata więc, jest przykładem tradycyjnej, zrębowej budowli swoich czasów.
Główne wejście od strony południowej oraz od północnej stanowią zdobione drzwi. Chałupa liczy w sobie strych i szopę, zajmujące największą powierzchnię. Trzymano tam siano, słomę oraz narzędzia rolnicze. Dwie niewielkie izdebki od strony południowej, a od północnej kuchnia z niewielkim piecem oraz chlew gdzie trzymano dwie krowy oraz świnie. Do stodoły od strony północnej prowadziły spore wrota z wyciętymi mniejszymi drzwiami. Wejście to, to tzw. gumno, gdzie cepami młócono zboże. W środku stodoły powyżej znajdywał się tak zwany sąsiek, gdzie również trzymano siano i słomę. Poniżej w ceglanej ścianie znajdował się otwór (rękaw), którym zsypywano ziemniaki do piwnicy. Od wewnątrz ściany pokryte były wapnem oraz tzw. farbką o białym kolorze (później pokryte tapetą).
Za chałupą znajdowała się studnia, stajnia w której trzymano konie, a nieopodal (na miejscu dzisiejszej) stała kuźnia zbudowana z gliny, wapna. Chatę wzniósł Jan, mistrz kowalstwa i Katarzyna Olek, którzy mieli dwanaścioro(!) dzieci. Chałupa była zamieszkiwana jeszcze do 1972 roku. Obecnie wiele cennych obrazów oraz wyposażenia, można znaleźć w Pszczyńskim muzeum. Może poza zabytkową szafą, która stoi w moim garażu ;)

Ramowy plan chaty: